Kraksa

Przecieram oczy i wstaję. Nic się nie wyspałam cały czas przed oczami miałam ‘ten widok’ z wczoraj. Zakładam kapciuszki i udaję się do kuchni. Biorę potrzebne składniki i zaczynam przygotowywać naleśniki. Gdy  zostają one usmażone, zjadam jednego, zostawiam resztę Ance i ruszam do łazienki. Postanowiłam wybrać się na rolki. Kiedyś jeździłam bardzo często ale teraz to zaniedbuje gdyż nie mam czasu, więc ubieram się w odpowiedni strój i zakładam rolki. Zamykam mieszkanie i powoli schodzę po schodach aby się nie wyrżnąć. Kiedyś to było lada wyzwanie żeby nie zlecieć ze chodów lecz teraz mam wprawę. Jeżdżę sobie uliczkami i kieruje się w stronę parku. Sunę niczym zawodowi łyżwiarze( wiem głupkowate określenie), gdy ktoś na mnie wpada. Przewracam się na ziemię a ten ktoś leży na mnie. Otwieram  oczy i widzę Winiarskiego.

-No patrz co za traf znowu na siebie wpadamy.!- szczerzy się.

-Pff.-bąkam

-Hania o co Ci chodzi. Czemu taka jesteś.? –pyta z przekąsem.

-Ja? Nie wiem o czym ty w ogóle mówisz. A tak a propos mógłbyś zleźć ze mnie bo nie ważysz 5 kilo!

-Przepraszam!- wstaję. -Daj rękę pomogę Ci.

-Nie dziękuję poradzę sobie sama.- mówię, wstając i upadając z powrotem na ziemię.

-Doprawdy.? Daj tą rękę i nie marudź.!-śmieje się.

-Nie wiem co tu jest w tym takiego śmiesznego!.- mówię naburmuszona jak małe dziecko.

-Ok,ok. już nie będę.- lekko się uśmiecha.

-Dziękuję.- odpowiadam i chwytam go za rękę a on pociąga mnie za mocno i wpadam w jego ramiona.

-Yyy.. Oliwier, możesz mnie już puścić.- mówię przerażona.

-Dobrze ale pod jednym warunkiem. Powiedz, dlaczego uciekłaś wtedy jak siedzieliśmy przy ognisku?. Czy ja..?  Ci się podobam.?-pyta ni z gruszki ni z pietruszki i patrzy w moje oczy.

-Głupoty gadasz.-  odpowiadam i przełykam głośno ślinę a on to zauważa.

-Podobam Ci się.!- stwierdza. A ja próbuje uciec wzrokiem.

-Wcale nie!- rzucam.

-Jesteś zazdrosna o Kamilę.?- mówi nieugięcie.

-Nie jestem!.-krzyczę.

-Jesteś!- teraz to on krzyczy.

-Nie, nie jestem!- wbijam mu swój palec w klatkę piersiową.

-Ałaa!

-Jesteś zazdrosna o mnie.- szepcze mi do ucha.

-Niech Ci będzie. TAK! Jestem o Ciebie zazdrosna!- krzyczę i przyciągam go do siebie. Wpijam się w jego usta mocno i zachłannie. Po moim ciele przechodzi przyjemny dreszcz. Odrywam się od niego i spoglądam w jego niebieskie tęczówki.

-Ja nie chciałam..!- mówię a on patrzy na mnie i teraz to on chwyta mnie w swe objęcia i całuje, niepewnie lecz po chwili coraz mocniej. Ja się poddaje i rozchylam wargi. Czuję ciepło jego oddechu. Jego usta są miękkie, delikatne. Nasze języki  zaczynają wirować. Zatracam się i przyciskam go mocniej do siebie. Po chwili odrywamy się bo obojgu brakuje tchu.

-No i patrz co narobiliśmy.-mówię.

-My? To ty zaczęłaś.- szczerzy się.

-A  to co oznaczał ten drugi raz?.- pytam już lekko wkurzona.

-Może ty też mi się podobasz.

-Winiarski przecież ty masz dziewczynę!.

-Której z resztą nie kocham.- mówi. Widać, że szczerze.

-To po co z nią jesteś.- pytam stanowczo.

-Bo nie chce być sam.?

-A teraz już chcesz.?-dopytuję.

-Nie.. ale teraz kto inny zaprząta mą głowę.- mruczy.

-Ty chyba nie mówisz, poważnie.- szepczę.

-Najpoważniej na świecie.

-Ale...- zaszokowana nie mogę się wysłowić.

-Hanno Bartman nie mów nic, po prostu mnie pocałuj.-przerywa mój monolog. A ja bez żadnego zastanowienia ponownie wpijam się w jego słodkie usta i zapominam o całym Bożym świecie.

-Muszę już iść znaczy jechać.- odrywam się od niego.

-W porządku, mogę Cię chociaż odprowadzić.?

-Jak chcesz.- uśmiecham się.

Pod blokiem Hani..

-Oliwier daj mi trochę czasu.- mówię spuszczając wzrok.

-Ile tylko chcesz ale pamiętaj, ze tak łatwo się mnie nie wyzbędziesz.- palcem podnosi mój podbródek, spogląda w oczy i mnie przytula.

-Ekhem! Dobra dość już tego zmykaj.- stwierdzam z lekkim uśmiechem na twarzy.

-Tak jest Księżniczko!

- Zadzwoń do mnie jutro!- mówi błagalnym tonem.

-A mam twój numer?.- patrzę pytająco z cwaniackim wyrazem twarzy.

-A no nie!- mówi i podchodzi do mnie wręczając mi kartkę przy czym muska kącik moich ust.

-Tylko nie zapomnij o tym telefonie.- szepcze a moje nogi robią się jak z waty.

-Do.. brze!

Powoli rusza w swoją stronę, odwraca się i puszcza do mnie oczko. Oczywiście ja jak ostatni debil spalam buraka i udaje się w nieszczęsnych rolkach do klatki.

Wróciłam do mieszkania. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Znowu w głowie tylko ON.

_____________________________________________________________________________

Przepraszam, że tak późno ale koniec semestru i nie było czasu :D Teraz zaczynają się ferie, wiec rozdziały będą ukazywać się częściej. Czegoś mi tu chyba brakuje... ah tak! Komentarzy! Zostawcie coś po sobie żebym chociaż wiedziała, że ktoś to "coś" czyta :) 

Pozdrowienia Juska :)